Düşün. Bembeyaz 4 duvar, ama hiç tablo yok. Çok acı... Yatması rahat bir yatak, o da bembeyaz... Bir tane yeşil koltuk. Hastanın rahat etmesini(!) sağlayacak bir kaç küçük detay daha... Herşey o kadar steril ve kurumsal ki, insanın bu yalnızlıkta bu küçük yaradılışa isyan edesi, bir şeyleri bozup kirletesi geliyor... Odadaki her bir parça benle beraber o kadar yalnız ki, artık onlar bana vücudumun birer parçası ymış gibi geliyor. Eminim ben de onların tanrısıyım. Ya da kendimi ancak bu şekilde biraz avutabilirim. Böyle bir yerde olunca insanın yapabilecek pek bir şeyi olmuyor. Ya oturup resim çizebilirim ya da bir kaç satır bir şeyler yazabilirim. İstekli bir hapis hayatı yaşıyorsun burada. Mahkum sen, gardiyan sen, cellat sen, güneş sen, tanrı, kul hepsi sen oluyorsun burada. Bütün matematiksel hesapların yanıldığını keşfediyorsun. Çünkü hiçbir olasılık senin istediğin yönde hesaplanamıyor. Çünkü delisin, her ne kadar etrafındakiler böyle söylemese de, gerçek ve hayalin beynindeki mükemmel kaosuna engel olamıyorsun. Birazdan iğne yiyeceğim, sonra deliksiz bir uyku. Hiçbiri gerçek olmayan binbir görüntüyle uyandırılacağım yine gecenin bir vakti ve yine hiçbir hayalin seni bu kadar üzemeyeceği bir gerçekle uyuyacağım. Şanslıyım fakat. Telefon kullanabiliyorum.
Yorum Gönder