Düş/ün!

Bazen öyle zamanlar oluyor ki, hemşirenin getiridği suyu içtikten sonra onu sadece hayal ettiğimi düşünüyorum. Sanki sağlıklı(!) olan herkes beni olmayan bir şeylere inandırmaya çalışıyormuş gibi hissediyorum... Sanki beni gün aşırı ziyarete gelen bıyıklı, kelli adam babam değilmiş gibi. Peki o başörtülü ve üzgün kadın? Annem mi cidden? Çarşambaları ziyaretime gelen karı peki? Bu sinsi kadın benim neyim olabilir ki? Bakınca başka ziyaretime gelen de olmuyor. Topu topu üç, benle beraber dört kişilik bir melodramdan mı ibaret acaba yaşantım? Beyaz rengin çok yakıştığı iki hemşire ve gözlüklü, tombul ölesiye aptal doktorlar da bu filmin figüranları olsa gerek. Sadece görüntüyü zenginleştirmek için varlar. Ben iyisimi olmadığını iddia ettikleri şeylere döneyim... Kapının arkasında yaşayan askılık... Hiçbir şey beni güldürmedi onun güldürdüğü kadar. Bazen öyle şaklabanlıklar yapar ki, gerçek hayattaki(!) en komik şahsınız yanında hiç kalır... Üzerine bir şeyler asıldığında ettiği küfürleri duysanız, bir daha asla ona bir şey asmaya kalkışmazdınz. İşte benim durup dururken gldüğümü düşünürken sizler, ben onun bu şaklabanlklarına gülüyordum. Bir gün bana diklenmişti neden öyle ayı gibi yatıyorsun diye... Bildiğin kavgaya tutuşmuştum. Askılıkla! Adı bile vardı. Zekai! İsmi bile komik... Yalanladığınız hayatımın en komik karakteriydi Zekai. Ahh. Nasıl unuturum? Priska... Hiçbir kadın o masa kadar zarif değildi hayatımda. Öylesine beyaz, öylesine düzdü ki, bir kadın empati kurup kendini onun yerine koyabilse eminim intihar ederdi... Olur olmaz zamanlarda bana bacaklarını gösterirdi... Bunlar sadece bir kaçıydı odamdaki canlıların. Benden ziyade... Daha sayamayacağım onlarcası var... nokta vallahi nokta. sustum.